เมฆฝนและลมแรง (fic Reborn 8059)

บทนำ
สายลมที่พัดผ่านไปนั้นใยไม่หวนคืน...
ดุจผู้เป็นสายลมที่แม้จะเดียวดายก็หาได้เอ่ยถ้อยคำขอร้องให้มาอยู่เคียงข้าง
แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่อาจจะเอ่ยถ้อยคำใดๆออกมา
ได้แต่พัดผ่านทุกสรรพสิ่ง....อย่างไร้หัวใจ....


บทที่ 1
สายลมที่หยิ่งทรนง
“รุ่นที่สิบคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ”
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังออกมาจากร่างบอบบางเกินบุรุษเพศพร้อมกับประตูที่เหมือนผู้เปิดจะใช้อวัยวะเบื้องล่าง เปิดเข้ามา ก่อนจะยืนแข็งทื่ออยู่ที่ประตูเมื่อเจอฉากรักที่เกือบๆจะเร้าร้อนของร่างของคนที่เขาเทิดทูนกับผู้พิทักษ์เมฆาที่แสนจะเย็นชา
เจ็บปวด...
ทำไมเขาต้องเจ็บปวดขนาดนี้ด้วยนะ ตาสีมรกตฉายแววหวั่นไหวออกมาวูบนึง ก่อนจะเลือนหายไปในทันที แม้เจ้าของห้องจะยังไม่รู้ตัวว่ากำลังมีบุคคลที่สามนอกจากทั้งคู่ ฮิบาริก็ผละริมฝีปากออกจากร่างบางก่อนจะหันมาขยับปากพูดอะไรบางอย่างกับเขา
‘ออกไป’
“อ๊ะ!”
โกคุเทระที่รู้ตัวว่ากำลังแอบมองฉากรักเร้าร้อนของคนอื่นอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะรีบหันกายออกไปจากห้อง ด้วยใบหน้าซีดเซียว
ทำไมถึงต้องเจ็บหัวใจขนาดนั้น....
ร่างบอบบางยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าติดหวานดูเศร้าโศกไปถนัดตา สายลมอย่างเขา คิดสูงไปหรือเปล่าที่จะไขว่คว้าก้อนเมฆ ทั้งๆที่เขาไม่เคยหันมาสนใจใยดีความรู้สึกนั้นเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกที่คิดได้แต่ถ้าพูดออกไป....
“ฉันไม่น่ารักนายเลยนะ..ฮิบาริ”
โกคุเทระพูดเสียงมนใบหน้าสวยก้มลงซบกับเข่าตัวเอง เขาร้องให้... ร้องให้อยู่หน้าห้องที่เขาเพิ่งจะออกมา แม้คนทั้งสองที่เขารักจะดูมีความสุขกันดี แต่ทำไมหัวใจของเขากลับไม่ได้สุขตามเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่เห็นภาพก็เศร้าจนแทบจะร้องให้ ได้ยินเสียงคุยหยอกล้อก็ยิ่งเจ็บแปลบเข้าไปในหัวใจ
เขากลายเป็นคนขี้อิจฉาตั้งแต่เมื่อไรกัน....
ร่างบางก้มหน้าลงสะอื้นกับตัวเองในมุมมืดหวังจะให้ความมืดช่วยอำพรางไม่ให้ใครได้เห็นน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากตาคู่งามที่ทอประกายเศร้าหมอง
แต่ก็ใช่ว่าจะหลบสายตาที่ใครบางคนไปได้ง่ายๆ
ร่างสูงของใครบางคนที่หลบในมุมมืดหันกลับไปพิงผนังพร้อมถอนหายใจอย่างรู้สึกหนักใจ ปนอิจฉานิดๆ
“น้ำตานั่น นายจะเลิกร้องมันออกมาเพื่อฉันได้ไหมนะ โกคุเทระ”
ร่างสูงพึมพำอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหล่อคมเคร่งขรึมก่อนจะเดินออกไปอีกทาง ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วเลยเวลาที่เขาให้คนตรงหน้าตัดใจเองเสียที ต่อไปเขาต้องเริ่มทำอะไรซักอย่างแล้ว อะไรซักอย่างเพื่อทวงรอยยิ้มที่แท้จริงของคนตรงหน้ากลับมาเสียที


“ขออีกแก้ว”
เสียงอ้อแอ้ของเจ้าของตาสีสวยดังขึ้นในร้านเหล้าแห่งนึง ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าพร้อมกับยื่น่แก้วเหล้าที่เรียงรายแล้วนับได้รวมๆเกือบจะยี่สิบแก้วไปให้บริกร
“เอ่อ..คุณโกคุเทระครับนี่แก้วที่ยี่สิบเอ็ดแล้วนะครับ”
บริกรหนุ่มเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆให้แก่คนเมาที่มองตาขวางๆ
“แล้วไง ฉันสั่งให้เอามาก็เอามาเถอะน่า!”
โกคุเทระตวาดด้วยเสียงที่เริ่มจะฟังไม่รู้เรื่อง บริกรหน่มมองยิ้มๆก่อนจะยื่นเหล้าดีกรีแรงให้อีกแก้ว
สงสัยจะอกหัก
ความคิดที่คิดได้แต่ห้ามพูดออกไปเด็ดขาดทุกครั้งที่ร่างบอบบางเข้ามาที่ร้านเขามักจะมานั่งสั่งเหล้ากินคนเดียวจนเมามายก่อนจะเดินกลับไป
ครั้งนี้ก็คงเหมือนเดิม....ละมั้งนะ
“เฮ้ โกคุเทระ นายกลัวเหล้ามันจะไม่หมดร้านหรือไงถึงสั่งมาขนาดนี้เนี่ยฮะ!”
เจ้าของร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มสบายๆเดินเข้ามาหา ก่อนจะนั่งลงโอบไหล่คนข้างๆอย่างสนิทสนม(และเนียน)
“ชิ ใครจุดธูปเรียกแกมาฮะ เจ้าบ้าเบสบอล”
“ฮะๆ แหมๆก็นะ ฉันแค่มาตามนายเองนี่”
“มาตามเพื่อ?อย่ามายุ่งเรื่องของฉันนักจะได้ไหม”
“ฮิบาริให้มาตามแน่ะ ดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญ”
เมื่อพูดถึงชื่อของเมฆาหนุ่งร่างบางก็ปิดปากเงียบจนน่ากลัว นิ้วเรียวเค้นแก้วเหล้าอย่างเหม่อลอยก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง
“เดี๋ยวฉันไป”
“ไว้พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ง ท่าทางนายเมามากแล้วด้วย”
“ฉันไม่เมา”
“นายเมาแล้วต่างหาก”
“ฉันไม่ อุ๊บ!”
ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจโดยไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากร้อนๆของยามาโมโตะก็ตรงเข้าประกบกับริมฝีปากนุ่ม พร้อมกับขบเบาๆเพื่อบังคับให้ปากเล็กๆเผยอออกรับลิ้นร้อนที่แทรกเข้าไปหาความหวานในโพรงปากนุ่มอย่างอ่นโยนและเร้าร้อน ผ่านไปเนิ่นนานร่างเล็กจึงส่งเสียงประท้วงเพราะเริ่มหมดอากาศ ยามาโมโตจึงผละริมฝีปากก่อนฉวยโอกาสตอนที่ร่างบางอย่างไม่ทันระวังตัวรวบไปแบกไว้บนบ่าอย่างสบายๆ
“นี่เงินไม่ต้องทอน”
ยามาโมโตะจ่ายเงินให้บริกรก่อนจะเดินแบกร่างบางออกจากร้าน น่าเสียดายที่คนโดนจูบมัวแต่ตกใจเลยไม้ได้สังเกตุเลยซักนิดว่ามีอะไรแปลกๆแฝงอยู่ในจูบนั้น
“แกจูบฉันทำไมหา!”
ร่างบางโวยวายพลางดิ้นขลุกขลักให้ร่างสูงปล่อยแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างสูงเพียงแต่กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นพลางฮัมเพลงไปด้วย
“ฉันก็แค่พิสูจน์ว่านายเมาแล้ว เห็นไหมนายไม่ระวังตัวเลยซักนิดเดียว”
“ตะ..แต่ทำไมต้องพิสูจน์ด้วยวิธีนี้ด้วยฟะ!!”
“...”
“แกอย่ามาเนียนเงียบนะเฮ้ย”
“...”
“แกอยากโดนฉันบรึ้มตายตรงนี้ใช่ไหม”
ร่างเล็กโวยวายไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปก็เริ่มสงบปากอย่างเหนื่อยอ่อนและฤทธิ์เหล้า จนในที่สุดก็หลับไปอย่างง่ายดาย
“แม้นายจะไม่ชอบแต่ฉันก็ต้องทำ”
เสียงสูงพึมพำกับเจ้าของเรือนผมสีเทานุ่มที่นอนหลับตาพริ้มอย่างน่ารัก
“ฉันทำเพื่อนายนะ...โกคุเทระ”
ยามาโมโตะพึมพำแผ่วเบาก่อนจะเดินย่ำเท้ากลับไปที่ฐานทัพของว่องโกเล่




______________________________________________________


แฮ่ๆ ขออภัยหากแต่งได้ไร้อารมณ์ขนาดหนักนะเจ้าค่ะ คราวหน้าจะพยายามให้มากขึ้นแล้วก็
หากไม่มีเม้นจะไม่อัพต่อแล้วนะคะ ช่วยอ่านแล้วเม้นด้วยน้า เจอกันคราวหน้าค่ะ บายๆ

บทที่ 2
สิ่งที่เข้ามา

แสงเจิดจ้าจากดวงอาทิตย์ที่ส่องผ่านหน้าต่างบานกว้างเข้ามาทำให้ร่างบางที่นอนอยู่บนเตียงต้องบิดกายอย่างเกียจคร้าน ผมสีเทานุ่มดุจไหมชั้นดียุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เจ้าตัวขยับคว้าหมอนนุ่มๆขึ้นมาปิดหน้าก่อนจะทำท่าว่าจะเข้าสู่ห้วงนิทราต่อ แต่ทว่า....
“อรุณสวัสดิ์โกคุเทระ”
“อื้อ..อรุณสวัสดิ์”
บางร่างส่งเสียงอื้ออาตามไป ก่อนจะทำท่าจะนอนต่อ แต่ก็ต้องเบิกตาโพลงทันที ตามหลักการแล้วเขาน่าจะนอนอยู่คนเดียว ตามหลักการอีกก็ไม่น่าจะมีใครมาบอกอรุณสวัสดิ์เขาได้ใกล้ๆ แล้วก็ตามหลักการอีกครั้ง....ใครมันมาอยู่ในห้องเขากันหา!!!!
เจ้าของตาสีสวยคิดพลางพลิกกลับไปดูไอ้คนที่กล้ามาบุกรุกห้องนอนเขาถึงเตียงนอน แต่ได้หารู้ไม่ว่าการหันกลับไปจะเจออันตรายอย่างแท้จริง!!
“อ๊ะ!”
โกคุเทระอุทานอย่างตกใจเมื่อจมูกโด่งของร่างสูงที่นอนอยู่ใกล้ๆเฉียดเข้าที่แก้ม พร้อมกับลมหายใจที่เป่ารดหน้าบ่งบอกของความใกล้ชิดขนาด 0.99 เซ็น ปากเล็กๆทาบไปกับปากของร่างสูงที่โค้งเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
เหยื่อติดกับล่ะ...
“แก๊!! ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล”
ร่างเล็กอุทานอย่างตกใจ ขยับจะผละหนีแต่ก็เจอพ่อดาร์กเนียนใช้มือแกร่งโอบเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
“ทำไมต้องตะโกนล่ะ อยู่ใกล้แค่นี้เอง”
“ละ..แล้วแกจะมาใกล้ฉันทำบ้าอะไรว่ะ ถอยไปนะโว้ย”
ร่างบางขัดขืนอย่างไม่พอใจ ใบหน้าขาวใสน่ารักบัดนี้ขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารักจนคนที่กอดอยู่อดไม่ได้ที่จะประทับริมฝีปากไปที่แก้มนวล
“อ๊ะ!”
“ฮะๆ โกคุเทระ นายนี่หอมจริงๆเลยนะ”
“แกๆๆมาหอมแก้มฉันแบบนี้ อยากตายหรือไงหา!!!”
ร่างบางร้องโวยวายใบหน้าขึ้นสีจัด ทั้งดิ้นทั้งทุบให้ร่างสูงปล่อบ แต่กับถูกมือของอีกฝ่ายรวบข้อมือเล็กๆนั้นนทั้งสองข้าง ก่อนจะพลิกให้อีกฝ่ายจมลงไปกับเตียงนุ่มอย่างถือวิสาสะ
“โกคุเทระ นาย....”
“กะ..แกจะทำอะไรฉัน ลงไปเลยนะโว้ย”
“นาย...ตัวเล็กลงหรือเปล่า?”
“บ้าหรือไง..ฉันนี่นะ..ตัวเล็ก..ลง....”
ท้ายๆประโยคเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆเมื่อเริ่มสังเกตุตัวเองที่จู่ๆเสื้อเชิ้ตตัวโปรดก็หลวมลงมาคลุมมือทั้งสองข้าง แถมกางเกงก็จะหลุดแล่ไม่หลุดแล่
นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเค้ากานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
“ฮะๆหน้าตานายตลกชะมัดเลย”
“กะ..เกิดอะไรขึ้นกับฉัน”
“ใจเย็นๆโกคุเทระ”
“แกยังจะให้ฉันเย็นอีกเหรอ? สภ่พฉันเป็นแบบนี้เนี่ยนะแกจะให้ฉันเย็น บ้าหรือไงว่ะ!!”
โกคุเทระตวาดอย่างดกรธจัด พลิกร่างขึ้นมาคร่อมอีกฝ่ายก่อนจะกระชากคอเสื้ออย่างเอาเป็นเอาตาย โดยไม่สนว่าตัวเองกำลังอยู่ในท่าล่อแหลมที่ควรจะมีอักษร ฉ สิบแปดบวกแปะข้างๆ แม้ร่างบางตรงหน้าจะไม่คิดอะไรมากแต่คนที่อยู่ข้างใต้กลับพยายามเหลือเกินที่จะไม่ให้กดร่างข้างบนซะตรงนี้เลย
ทำไมต้องทรมานเขาขนาดนี้ด้วยนะ
ปัง
เสียงบางสิที่ถูกโยนเข้ามาพร้อมกับเงาร่างสูงๆที่ถีบหน้าต่างเข้ามาอย่างถือวิสาสะ ตาคมตวัดมองร่างสองร่างที่อยู่บนเตียงอย่างไม่สบอารมณ์นักพร้อมกับเอ่ยคำทักทายออกมา
“สายเอาปานนี้ สัตว์กินพืชอย่างพวกแกยังทำอะไรแบบนี้อีกงั้นเหรอ”
น้ำเสียงเรียบๆแต่ทรงอำนาจพร้อมทำสายตาตำหนิมาที่ร่างบอบบางที่รีบลงอย่างร่างสูงมายืนข้างๆเตียง ใบหน้าแดงก่ำกลัวงุดหลบสายตาที่มองมา
ไม่ชอบสายตาแบบนั้น..
ทั้งๆที่เขาไม่สำคัญ...
จะทำตัวแบบนั้นทำไมกัน
ยามาโมโตะที่เห็นร่างเล็กเงียบไปจึงเข้าไปไปโอบไหล่ร่างนั้นไว้หลวมๆก่อนจะเป็นฝ่ายพูดตอบไป
“แล้วนายมีอะไรกับพวกฉันล่ะ?”
“ฉันแค่จะมาถามว่านายเห็นยาเม็ดเล็กๆสีม่วงๆบ้างไหม?”
“ยา? ที่อยู่ในห้องสปาน่าหรือเปล่า?”
ฮิบาริพยักหน้ารับก่อนจะเหลือบตามองคนที่ถูกโอบไหล่ที่ยืนเงียบกริบมาตั้งนาน ใบหน้าที่เคยมีแววดื้อรั้นไม่ยอมใครกลับเรียบเฉย แต่ทำไมหมอนี่ถึงได้ตัวเล็กลงไปเป็นเด็กอายุ สิบห้าอีกล่ะ
“โกคุเทระ อย่าบอกนะว่านาย!!”
ฮิบาริตวาดลั่นตรงเข้าไปเขย่าร่างบางอย่างเอาเป็นเอาตาย ใบหน้าเรียบเฉยมีแววกังวลวูบนึงก่อนจะเลือนหายไป
อย่านะอย่ามาใจดีกับฉันแบบนั้น
โกคุทระคิดในใจพยายามสะบัดมือของร่างสูงที่เขย่าออก ก่อนจะเปิดปากพูด
“ทำไมฉันทำอะไรไม่ทราบหา!!”
“รู้ไหม ถ้าฉันเดาไม่ผิดแกต้องกินยาลดอายุที่ฉันเพิ่งให้สายไปซื้อมาแน่ๆ ตอนแรกฉันกะจะให้สปาน่าดูไม่คิดว่ามันจะหายไป”
“ยานั้น..”
“แกว่ายังไงนะ ยาลดอายุอะไรของแก แล้วฉันยังไม่ได้กินยาอะไรเข้าไปเลยจะ..จะ..เป็นไปได้ยังไงกัน”
โกคุเทระพูดอย่างร้อนใจ พยายามคิดว่าเมื่อคืนเขาเผลอไปกินยาอะไรแปลกๆเข้าไปหรือเปล่า ก่อนจะนึกถึงจูบนั้น
จูบที่เค้าไม่ทันสังเกตุว่ามีอะไรบางอย่างที่เขากลืนมันลงไปด้วย มณีคู่งามจึงตวาดไปหาเจ้าของจูบที่นั่งยิ้มแหย่อย่างรับผิด
“แฮะๆพอดีฉันเข้าไปในห้องสปาน่า แล้วคิดว่ามันเป็นลูกอมเลยเอามาอมแล้วไปจูบนายเข้าพอดีมันเลย...”
“แก๊”
โกคุเทระตะโกนอย่างโกรธจัดมองใบหน้ายิ้มๆอย่างไม่เป็นมิตร ใจจริงอย่างจะฆ่าให้ตายๆไปซะแต่ก็โดนเสียงเข้มของใครบางคนชิงขัดไว้ซะก่อน
“ฉันว่าค่อยฆ่ากันทีหลังดีกว่านะ เพราะว่ายาตัวนี้ฉันได้มาจากญี่ปุ่นมันเป็นผลผลิตของนักวิทยาศาสตร์กลุ่มนึง ที่เอามาขายอย่างลับๆแล้วก็ราคาสูงมาก ฉันไม่รู้ว่ามันมีผลข้างเคียงอะไรบ้างหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆฉันคิดว่ามันกำลังเป็นภัยต่อแฟมิลี่ด้วย”
เสียงสูงของเมฆาหนุ่มพูดเสียงเรียบใบหน้านิ่งเฉย มองทั้งยามาโมโตะกับโกคุเทระก่อนจะพูดอย่างตัดสินใจเอาเอง
“พวกนายไปหาตั้นตอที่ผลิตยานี่ที่ญี่ปุ่นแล้วกัน ฉันจะสืบข่าวอย่างนี้เอง”
“ฉันสองคนนี่นะแล้วรุ่นที่สิบล่ะ ใครจะดูแล?”
โกคุเทระเอ่ยด้วยเสียงร้อนรน ใบหน้าติดหวานร้อนรนจนเห็นได้ชัด
“ฉันจะดูแลเอง ฉันไม่อยากให้สึนะรู้เรื่องนี้ เพราะฉะนั้นนายทั้งสองคนก็ต้องปิดปากเงียบ โดยเฉพาะนาย โกคุเทระ สภาพของนายเป็นแบบนี้จะไปดูแลใครเขาได้กัน”
ร่างสูงเอ่ยแกมเยาะเย้ย โกคุเทระขบริมฝีปากตัวเองจนแทบห่อเลือดมือบางจิกจนเลือดแทบไหล
เจ็บปวด..
อยากจะไปให้พ้นๆหน้าคนคนนี้ซะ
ร่างบางคิดอย่างตัดพ้อโดยมียามาโมโตะเฝ้าสังเกตุอาการของร่างบาง ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าหัวใจของร่างเล็กๆข้างเขานี้คิดอะไร
เขาเอง..ก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน
“ตกลงพวกฉันจะเดินทางไปญี่ปุ่นคืนนี้”
“หะ?? แกว่าไงนะเจ้าบ้าเบสบอล”
โกคุเทระถมอย่างสงสัยก่อนจะมองมือตัวเองที่ถูกกุมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทำไมคนตรงนี้นี้..ถึงปกป้องเขาขนาดนั้น ทำไมกัน..
“ก็ดี ฉันจะจัดการตั๋วเครื่องบินให้ เตรียมตัวให้ดีล่ะ”
ฮิบารพูดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้อง ทั้งยามาโมโตะและโกคุเทระเงียบไปก่อนร่างสูงจะเป็นฝ่ายเอ่ยทำลายความเงียบ
“งั้นฉันไปจัดของก่อนนะ”
“อื้อ”
“นายก็ทำใจสบายๆล่ะ”
“อื้อ”
“เฮ้ นายโอเคไหมเนี่ย”
ยามาโมโตะจับใบหน้าขาวนวลขึ้นมามองหน้าเขาก่อนจะสบตาอย่างจริงจังจนร่างเล็กต้องเป็นฝ่ายหลบตาก่อน
“ฉันสบายดีโว้ย ออกไปได้แล้วฉันจะจัดของ เจอพวกที่ขายยาบ้าๆนี่เมื่อไหร่พ่อจะอัดให้เละเลย”
ร่างบางทำเป็นโมโหฮึดฮัดก่อนจะทำท่าทางประกอบ ยามาโมโตะเพียงยิ้มบางๆก่อนจะก้มลงมากระซิบอะไรบางอย่างกับเขา ก่อนจะเดินจากไป ทิ้งให้ร่างบางนิ่งไม่ไหวติงเถือบสิบนาที
‘อย่าพยายามเข้มแข็งเลยนะ ถ้าอยากร้องก็ปล่อยมันออกมาเถอะ’
“เจ้าบ้านั่น พูดอะไรบ้าๆ ฉันนี่นะจะร้องให้..ฉันนี่นะ ฮึก..บ้าชะมัดเลย”
ร่างบางพูดพลางเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลลงมาอาบแก้มก่อนจะทรุดลงกับพื้น โดยไม่ทันสังเกตุประตูที่ยังปิดไม่สนิทจะมีใครบางคนแอบมองอย่างห่วงใยจนไปม่อาจละไปไหน
อยากเข้าไปปลอบ..แต่ตอนนี้ยังทำไม่ได้
“โกคุเทระ นายน่ะต้องเข้มแข็งไว้นะแล้วฉันจะรอ..รอวันที่นายตัดใจจากฮิบาริได้ซักที”