[D18] Begin at the END {EP01}

Intro... Begin at the end








“คุณฮิบาริฮะ ผมมีเรื่องรบกวนให้ช่วยหน่อย” ร่างสูงเพรียวในชุดสูทเป็นทางการเหลือบดวงตารีเรียวคู่สวยที่แสนเย็นชากลับไปยังคนพูด เจ้าของร่างสูงที่ต่างไปจากวันวาน จากสัตว์กินพืชชั้นต่ำที่กลับกลายมาเป็นวองโกเล่เดซิโมที่สมบูรณ์แบบ



คิดแล้ว เวลามันผ่านมาเนิ่นนานนับสิบปีแล้วสินะ



“ว่ามาสิ” และไม่รู้ว่าเพราะอะไร ตัวเขาถึงได้มาอยู่รวมกลุ่มกับพวกสัตว์กินพืชพวกนี้ แม้จะบอกว่าตัวเองอยู่เป็นอิสระไม่ขึ้นกับใคร แต่เอาเข้าจริงกลับยังต้องอยู่กับพวกบ้านี่มาตลอดเกือบสิบปีอย่างที่ว่าไว้ มันให้ความรู้สึกที่นานเกินไปจริงๆ



“เรื่องการปกป้องแฟมิลี่พันธมิตร” แค่คำเกริ่นเรื่องก็เรียกคิ้วเรียวเหนือดวงตาสีดำคมกริบคู่สวยให้เลิกขึ้นอย่างฉงน เขาไม่เข้าใจว่าทำไมเรื่องการปกป้องแฟมิลี่พันธมิตรอะไรนี่มันจะมาเกี่ยวข้องอะไรกับเขา “ตอนนี้ยังเหลืออีกหนึ่งแฟมิลี่ที่เรายังไม่ได้ส่งคนไป อีกอย่างที่ผมต้องมารบกวนคุณเพราะเห็นว่าคุณยังเป็นผู้พิทักษ์คนเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้”



ซาวาดะ สึนะโยชิถอนหายใจออกมาเล็กน้อยที่ไม่ถูกเมฆาคนเก่งของวองโกเล่ขย้ำตายระหว่างที่เอ่ยพูด จะว่ายังไงดีละ จริงๆ แล้วใช่ว่าเขาจะไม่รู้หรอกนะว่าเมฆาของเขานะเกลียดการถูกออกคำสั่งหรืออะไรก็ตามที่เกี่ยวข้องกับวองโกเล่ แต่ครั้งนี้มันช่วยไม่ได้จริงๆ นี่หน่า



คาบัคโรเน่... ก็ดันเป็นแฟมิลี่ที่เขาให้ความสำคัญอันดับต้นๆ ยิ่งตอนนี้ทางแฟมิลี่นั้นกำลังจะจัดงาน เขาจะไม่ส่งใครไปช่วยเลยมันก็ดูไม่ดี อีกอย่างรุ่นพี่ดีโน่ก็เป็นผู้มีพระคุณของเขา และที่สำคัญเขาเลือกที่จะส่งคุณฮิบาริไปก็เพราะว่าตัวฮิบาริเองก็เป็นลูกศิษย์ของนภาแห่งคาบัคโรเน่อยู่แล้ว มันคงจะไม่มีปัญหาอะไร...



“ให้ไปดูแลสัตว์กินพืชที่แสนจะอ่อนแองั้นหรอ?” เสียงเยือกเย็นทำเอานภาแห่งวองโกเล่ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอ แต่ยังทำใจดีสู้เสื้อด้วยการตอบกลับมั่นคงและสั้นๆ ได้ใจความ



“ครับ”



“ฉันปฏิเสธ”



แล้วกัน... ซาวาดะถึงกลับมองเมฆาผู้แสนผยองด้วยความหนักใจ ไอ้ครั้นจะไปจู้จี้ออกคำสั่งมันก็ไม่ใช่ที่ แล้วจะให้เขาทำยังไงดีละเนี่ย...



“แฟมิลี่ที่ว่าคือคาบัคโรเน่นะครับคุณฮิบาริ”





บ้ารึเปล่า... จะส่งเขาไปปกป้องคาบัคโรเน่ แฟมิลี่ ร่างเพรียวบางหรี่นัยน์ตาลงจนแทบจะปกปิดทุกความรู้สึกไม่ให้เผยออกมาให้นภาตรงหน้าได้เห็น



“ช่วยหน่อยนะครับคุณฮิบาริ ตอนนี้ผู้พิทักษ์คนอื่นๆ ก็กระจายตัวทำงานอยู่หลายๆ ที่ และไม่สะดวกที่จะไปอิตาลีในช่วงนี้ ผมเห็นว่าคุณกับรุ่นพี่ดีโน่ก็คุ้นเคยกันอยู่แล้ว น่าจะทำงานกันได้สะดวก”



เหอะ... คุ้นเคย



“เถอะครับ ถือว่าไปผักพ่อนก็ได้”



“ฉันเกลียดอิตาลี ชัดเจอพอไหม ซาวาดะ สึนะโยชิ” และที่สำคัญ... เกลียดนภาเจ้าของแฟมิลี่นั้นด้วย



“ชัดครับ แต่ถือว่านี่เป็นคำสั่งของผืนนภาก็แล้วกัน ฝากที่เหลือด้วยนะครับ ผู้พิทักษ์เมฆา ฮิบาริ เคียวยะ” เป็นครั้งแรกที่ดวงตาสีเข้มเหลือบมองคนพูดอย่างแปลกใจ ไอ้สัตว์กินพืชตัวนี้มันหายกลัวเขาตั้งแต่เมื่อไร และได้แต่แปลกใจอยู่กับตัวเองเท่านั้น เพราะคนที่เอ่ยสั่งตัดบทจบห้วนๆ และก้าวเดินกลับไปในทางที่ตัวเองเข้ามา ทิ้งให้เมฆาผู้แสนทระนงตนนิ่งเงียบกับความในใจที่ไม่เคยบอกให้ใครได้รู้



สนิทงั้นหรือ คุ้นเคยงั้นหรือ...



มันเป็นแค่อดีตที่แสนไกลต่างหากละ



เป็นแค่อดีตที่ไม่อยากหวนถึง ...ก็เท่านั้นเอง









อิอิ มาเปิดเรื่องใหม่นะรีดเดอร์ หลังจากห่างหายการแต่ง D18 ไปเป็นเวลาหนึ่งปีกว่าๆ อิอิ ตอนนี้ไรท์เตอร์เสียใจมากที่ฟิคไรท์เตอร์มันหายเกลี้ยงเลย อยากให้กลับไปเป็นอย่างเก่าจังเลย แฟนคลับเยอะๆ คนคอมเม้มท์ต่างๆ แต่ตอนนี้ก็เปิดรีอัพ My memories ไปด้วยเลย ยังไงก็ฝากทั้งสองเรื่องเลยนะ

แอบสปอยร์ สำหรับใครที่เคยอ่าน My memories มาก่อน เรื่องนั้นเศร้ายังไง ปวดร้าวแค่ไหน Begin at the end จับยกกำลังสองซะ เตือนด้วยความหวังดี กรุณาพกทิชชู่เวลามาเปิดเรื่องนี้ ...ไรท์เตอร์เตือนคุณแล้ว

อิอิ

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ด้วยนะคะ

ปล. คิดถึงพี่โน่ กับ น้องฮิ จังเลย เป็นเหมือนไรท์เตอร์ไหมคะ

ด้วยรัก

zynic

อย่าลืมจัดเม้มท์แบบจัดหนักให้ไรท์เตอร์ด้วยนะคะ รักกันเนอะ...