บทนำ
สายลมที่พัดผ่านไปนั้นใยไม่หวนคืน...
ดุจผู้เป็นสายลมที่แม้จะเดียวดายก็หาได้เอ่ยถ้อยคำขอร้องให้มาอยู่เคียงข้าง
แม้จะเจ็บปวดแค่ไหนก็ไม่อาจจะเอ่ยถ้อยคำใดๆออกมา
ได้แต่พัดผ่านทุกสรรพสิ่ง....อย่างไร้หัวใจ....
บทที่ 1
สายลมที่หยิ่งทรนง
“รุ่นที่สิบคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ”
เสียงตะโกนโหวกเหวกโวยวายดังออกมาจากร่างบอบบางเกินบุรุษเพศพร้อมกับประตูที่เหมือนผู้เปิดจะใช้อวัยวะเบื้องล่าง เปิดเข้ามา ก่อนจะยืนแข็งทื่ออยู่ที่ประตูเมื่อเจอฉากรักที่เกือบๆจะเร้าร้อนของร่างของคนที่เขาเทิดทูนกับผู้พิทักษ์เมฆาที่แสนจะเย็นชา
เจ็บปวด...
ทำไมเขาต้องเจ็บปวดขนาดนี้ด้วยนะ ตาสีมรกตฉายแววหวั่นไหวออกมาวูบนึง ก่อนจะเลือนหายไปในทันที แม้เจ้าของห้องจะยังไม่รู้ตัวว่ากำลังมีบุคคลที่สามนอกจากทั้งคู่ ฮิบาริก็ผละริมฝีปากออกจากร่างบางก่อนจะหันมาขยับปากพูดอะไรบางอย่างกับเขา
‘ออกไป’
“อ๊ะ!”
โกคุเทระที่รู้ตัวว่ากำลังแอบมองฉากรักเร้าร้อนของคนอื่นอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะรีบหันกายออกไปจากห้อง ด้วยใบหน้าซีดเซียว
ทำไมถึงต้องเจ็บหัวใจขนาดนั้น....
ร่างบอบบางยกมือขึ้นกุมหัวใจตัวเองอย่างไม่เข้าใจ ใบหน้าติดหวานดูเศร้าโศกไปถนัดตา สายลมอย่างเขา คิดสูงไปหรือเปล่าที่จะไขว่คว้าก้อนเมฆ ทั้งๆที่เขาไม่เคยหันมาสนใจใยดีความรู้สึกนั้นเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกที่คิดได้แต่ถ้าพูดออกไป....
“ฉันไม่น่ารักนายเลยนะ..ฮิบาริ”
โกคุเทระพูดเสียงมนใบหน้าสวยก้มลงซบกับเข่าตัวเอง เขาร้องให้... ร้องให้อยู่หน้าห้องที่เขาเพิ่งจะออกมา แม้คนทั้งสองที่เขารักจะดูมีความสุขกันดี แต่ทำไมหัวใจของเขากลับไม่ได้สุขตามเลยแม้แต่น้อย ทุกครั้งที่เห็นภาพก็เศร้าจนแทบจะร้องให้ ได้ยินเสียงคุยหยอกล้อก็ยิ่งเจ็บแปลบเข้าไปในหัวใจ
เขากลายเป็นคนขี้อิจฉาตั้งแต่เมื่อไรกัน....
ร่างบางก้มหน้าลงสะอื้นกับตัวเองในมุมมืดหวังจะให้ความมืดช่วยอำพรางไม่ให้ใครได้เห็นน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากตาคู่งามที่ทอประกายเศร้าหมอง
แต่ก็ใช่ว่าจะหลบสายตาที่ใครบางคนไปได้ง่ายๆ
ร่างสูงของใครบางคนที่หลบในมุมมืดหันกลับไปพิงผนังพร้อมถอนหายใจอย่างรู้สึกหนักใจ ปนอิจฉานิดๆ
“น้ำตานั่น นายจะเลิกร้องมันออกมาเพื่อฉันได้ไหมนะ โกคุเทระ”
ร่างสูงพึมพำอย่างแผ่วเบา ใบหน้าหล่อคมเคร่งขรึมก่อนจะเดินออกไปอีกทาง ตอนนี้ก็ถึงเวลาแล้วเลยเวลาที่เขาให้คนตรงหน้าตัดใจเองเสียที ต่อไปเขาต้องเริ่มทำอะไรซักอย่างแล้ว อะไรซักอย่างเพื่อทวงรอยยิ้มที่แท้จริงของคนตรงหน้ากลับมาเสียที
“ขออีกแก้ว”
เสียงอ้อแอ้ของเจ้าของตาสีสวยดังขึ้นในร้านเหล้าแห่งนึง ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้าพร้อมกับยื่น่แก้วเหล้าที่เรียงรายแล้วนับได้รวมๆเกือบจะยี่สิบแก้วไปให้บริกร
“เอ่อ..คุณโกคุเทระครับนี่แก้วที่ยี่สิบเอ็ดแล้วนะครับ”
บริกรหนุ่มเอ่ยเตือนด้วยความหวังดี ใบหน้าหล่อยิ้มบางๆให้แก่คนเมาที่มองตาขวางๆ
“แล้วไง ฉันสั่งให้เอามาก็เอามาเถอะน่า!”
โกคุเทระตวาดด้วยเสียงที่เริ่มจะฟังไม่รู้เรื่อง บริกรหน่มมองยิ้มๆก่อนจะยื่นเหล้าดีกรีแรงให้อีกแก้ว
สงสัยจะอกหัก
ความคิดที่คิดได้แต่ห้ามพูดออกไปเด็ดขาดทุกครั้งที่ร่างบอบบางเข้ามาที่ร้านเขามักจะมานั่งสั่งเหล้ากินคนเดียวจนเมามายก่อนจะเดินกลับไป
ครั้งนี้ก็คงเหมือนเดิม....ละมั้งนะ
“เฮ้ โกคุเทระ นายกลัวเหล้ามันจะไม่หมดร้านหรือไงถึงสั่งมาขนาดนี้เนี่ยฮะ!”
เจ้าของร่างสูงพูดพร้อมกับยิ้มสบายๆเดินเข้ามาหา ก่อนจะนั่งลงโอบไหล่คนข้างๆอย่างสนิทสนม(และเนียน)
“ชิ ใครจุดธูปเรียกแกมาฮะ เจ้าบ้าเบสบอล”
“ฮะๆ แหมๆก็นะ ฉันแค่มาตามนายเองนี่”
“มาตามเพื่อ?อย่ามายุ่งเรื่องของฉันนักจะได้ไหม”
“ฮิบาริให้มาตามแน่ะ ดูเหมือนจะมีเรื่องสำคัญ”
เมื่อพูดถึงชื่อของเมฆาหนุ่งร่างบางก็ปิดปากเงียบจนน่ากลัว นิ้วเรียวเค้นแก้วเหล้าอย่างเหม่อลอยก่อนจะเปิดปากพูดอีกครั้ง
“เดี๋ยวฉันไป”
“ไว้พรุ่งนี้ดีกว่ามั้ง ท่าทางนายเมามากแล้วด้วย”
“ฉันไม่เมา”
“นายเมาแล้วต่างหาก”
“ฉันไม่ อุ๊บ!”
ร่างบางเบิกตากว้างอย่างตกใจโดยไม่ทันตั้งตัวริมฝีปากร้อนๆของยามาโมโตะก็ตรงเข้าประกบกับริมฝีปากนุ่ม พร้อมกับขบเบาๆเพื่อบังคับให้ปากเล็กๆเผยอออกรับลิ้นร้อนที่แทรกเข้าไปหาความหวานในโพรงปากนุ่มอย่างอ่นโยนและเร้าร้อน ผ่านไปเนิ่นนานร่างเล็กจึงส่งเสียงประท้วงเพราะเริ่มหมดอากาศ ยามาโมโตจึงผละริมฝีปากก่อนฉวยโอกาสตอนที่ร่างบางอย่างไม่ทันระวังตัวรวบไปแบกไว้บนบ่าอย่างสบายๆ
“นี่เงินไม่ต้องทอน”
ยามาโมโตะจ่ายเงินให้บริกรก่อนจะเดินแบกร่างบางออกจากร้าน น่าเสียดายที่คนโดนจูบมัวแต่ตกใจเลยไม้ได้สังเกตุเลยซักนิดว่ามีอะไรแปลกๆแฝงอยู่ในจูบนั้น
“แกจูบฉันทำไมหา!”
ร่างบางโวยวายพลางดิ้นขลุกขลักให้ร่างสูงปล่อยแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างสูงเพียงแต่กระชับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นพลางฮัมเพลงไปด้วย
“ฉันก็แค่พิสูจน์ว่านายเมาแล้ว เห็นไหมนายไม่ระวังตัวเลยซักนิดเดียว”
“ตะ..แต่ทำไมต้องพิสูจน์ด้วยวิธีนี้ด้วยฟะ!!”
“...”
“แกอย่ามาเนียนเงียบนะเฮ้ย”
“...”
“แกอยากโดนฉันบรึ้มตายตรงนี้ใช่ไหม”
ร่างเล็กโวยวายไปเรื่อยๆจนเวลาผ่านไปก็เริ่มสงบปากอย่างเหนื่อยอ่อนและฤทธิ์เหล้า จนในที่สุดก็หลับไปอย่างง่ายดาย
“แม้นายจะไม่ชอบแต่ฉันก็ต้องทำ”
เสียงสูงพึมพำกับเจ้าของเรือนผมสีเทานุ่มที่นอนหลับตาพริ้มอย่างน่ารัก
“ฉันทำเพื่อนายนะ...โกคุเทระ”
ยามาโมโตะพึมพำแผ่วเบาก่อนจะเดินย่ำเท้ากลับไปที่ฐานทัพของว่องโกเล่
______________________________________________________
แฮ่ๆ ขออภัยหากแต่งได้ไร้อารมณ์ขนาดหนักนะเจ้าค่ะ คราวหน้าจะพยายามให้มากขึ้นแล้วก็
หากไม่มีเม้นจะไม่อัพต่อแล้วนะคะ ช่วยอ่านแล้วเม้นด้วยน้า เจอกันคราวหน้าค่ะ บายๆ